👋 Oi, mga repapips, Brian Dys here! I love music, photography, and creative stuff like UX design and art. This is a place where I collect my thoughts and works. Apart all these, I’m Jaycelle’s better half and Bryce’s dad. 🥰
About Snippet
Categories
0
Comment
Hilig kong sumagot ng krosword puzzles. Kaso wala akong matapos-tapos. Siksikan dito sa MRT. Magsusuot nga ako ng roller skates at tuloy-tuloy na ako sa loob dahil maraming tutulak sa akin. Etong bolpen na gamit ko e yung libre mula sa Metrobank. Nagtatae empre. Pero gamit to ng lola ko pag nagsusulat sya – ala reseta ng doktor.
Teka muna. Paraanin nyo muna yung mga lalabas. Arekup! Pwede ka bang umusod dun (parang awa mo na.. late na late na ako.. o ayaw ko lang tumae sa palikuran ng MRT). Sa hotel masarap magbawas. Pers klas, kumpleto sa gamit. Konbinyente, para kang hari sa trono. Para ka ring nagdedeposito sa Metrobank.
Sinusuklay ko ang laruang ostrich na kulay dilaw.. na parang manika. O parang anak ko. Puno na rin kasi ng alikabok ng EDSA. Kaya bago ko sila ihalera sa bangketa, kelangan pulido ang mga balahibo para mabenta. Ganito ko pinapahalagahan ang aking mga alaga. Gabing-gabi na rin pero marami pang tao. Biruin mo, maghahating-gabi na ang saya-saya pa rin ng paligid. Ang diprensya nga lang, pauwi na lahat ng taong nagdaraan rito. Tanaw ko ang Ilog Pasig at naaalala ko ang pamamangka namin ni nanay nung araw. Nasa bayong ng Metrobank ang mga pinamili naming gulay. Masaya, masarap.. ang lamig ng simoy ng hangin.
Ibebenta ko kuno sa ukay-ukay ang mga ito. Stuffed toys. Kelangan isulat ko sa ibabaw ng kahon na todo-selyado para hindi na buksan ng guwardya sa MRT. Bago ako umuwi sa amin dumaan muna ako sa sabungan. Doon ko naiwan ang kahon at buti na lang walang kumuha. Heto ang radyo ng gwardiya sa Metrobank, tri o klak habit ang programa.
Dalawa kaming uragon dito sa dorm. Sya suicidal na nerd. Ako simpleng sawi sa pag-ibig. May tanghalan sa bayan. Puro kabataan na kasing-edaran namin. May pasayaw ata ang Meyor. Eto si Kulas, gumawa ng dinamita. Dinala namin to sa bayan. Nakaka-ilang bote na rin kami ng Red Horse. Ewan ko, basta dun kami sa gitna ng sayawan at magpapasabog.
Categories
Ang buhay nga naman.. parang Tetris. Minsan, kailangan mong tumingin sa malayo upang maayos mong mailapat ang pangkasalukuyan.
At sa di malamang dahilan, ang mga dumarating na bagay sa ating buhay ay may kanya-kanyang dapat kalagyan. Sa oras na magkamali ka, may katampatang pagkakataon lamang na ayusin ang mga ito.
Ngunit ang buhay ay hindi isang laro lamang.
Categories
Heto ang pinsan ko. Inimbita ko para sa isang salu-salo kasama ang apat na bote ng beer at piniritong patatas. Para pala akong kumuha ng bato o bote na ipupukpok ko sa ulo ko.
Segwey. Ang pinsan ko ay nasiraan ng ulo. Iniwan siya ng asawa niya at nagpunta sa Amerika. Siya naman, sa sobrang tagal na walang ginagawa sa bahay, bumigay ang katinuan at nagpunta na lang sa palengke at namimigay ng papeles na payayamanin daw sila ni Bill Gates.
Categories
Ilang taon ko na ring hindi nakakausap si Ivee simula nang magpunta siya sa Dubai para magtrabaho.
Bumalik ang ala-ala ko sa gabing nagkaroon ng rambulan sa padiskuhan sa kalsada sa barangay namin. Nakita ko si Ivee na kalmado lang, nakaupo, mag-isa sa mesang puno ng beer. Habang ang lahat ay nagkakagulo, nagtutulakan, sinisira ang inarkilang mobile, nilapitan ko siya. Parang matatalas na mga talahib ang hinawi ko para lang makarating sa kanya.
Ngumiti siya pagkaupo ko. Nag-usap kami ng ilang saglit lang ngunit parang ang liwanag sa kanyang mukha ay nagsabi na “salamat at dumating ka.”
Categories
c. 1987
Tag-ulan. Tag-hirap kami. Nasanay ako na taun-taon ay ibinibili ako ng mga magulang ko ng bagong sapatos para sa pasukan. Ngunit noong darating na pasukan ay lumang sapatos ko pa rin ang aking gagamitin. Nakanganga na nga at gusto akong belatan.
Isang umagang malakas ang buhos ng ulan. Kumuha si mama ng dalawang plastik na supot at isinuot sa paa ko pagkatapos ng medyas. Nilagyan ng goma para hindi maalis. Isinuot ang sapatos. Para daw hindi mabasa ang medyas ko sa basa ng ulan. Nakangangang sapatos, lululon ng tubig-baha.
Okei lang sa akin. Kahit pala para akong pulubi noon, wala akong pakialam sa mga kaklase ko noong grade 1.
Categories
c. 1992
Dumalo ako sa kaarawan ng aking pinsang magpi-pitong taong gulang. Naka-fairy costume siya noon at may magic wand pa. Sa kaliwa’t-kanan niya ang mga alagad na mga bagets din na nakaporma. Sasayaw sila bilang isang malaking handog para sa mga imbitado.
“E Kasi Bata” ang saliw na musika. Naaalala ko pa kung paano ang tugtog nito. Ganito: “E kasi bata! (Ten! Den!),” sabay taas ng kili-kili ng pinsan ko sa bandang “ten! den!”.
Kung bakit hinding-hindi maalis sa isip ko ang pangyayari sa araw na ‘yon ay dahilan sa nangingitim na kili-kili niya habang tinataas niya ito sa “ten! den!”.